به گزارش گروه فرهنگ و هنر قدس آنلاین، سومین روز از جشنواره سی ونهم فجر روز گذشته با دو فیلم «ابلق» به کارگردانی نرگس آبیار و «تک تیرانداز» به کارگردانی علی غفاری کار خود را به پایان رساند.

در سانس نخست تازه‌ترین اثر آبیار به نمایش درآمد. فیلمی که در سکوت خبری جلوی دوربین رفت و کمتر تصویر و اخباری در طول ساختش به بیرون درز کرد. آبیار در «ابلق» دست روی یکی از موضوعات و مهم و ملتهب جامعه گذاشته است، اتفاقی که به زعم او ممکن است برای هرکسی پیش بیاید و زنان از قربانیان اصلی آن خواهند بود.

برگ برنده «ابلق» بی‌تردید بازیگران نقش اولش است. زوج هوتن شکیبا و الناز شاکردوست که در «شبی که ماه کامل شد» خوش درخشیدند این بار نیز در یک قصه ی دیگر یک شاهکار خلق کرده‌اند. اتفاقی که برای آنها باز هم نامزدی سیمرغ را به همراه خواهد داشت.

نقطه عطف فیلم «آبیار» الناز شاکردوست است، کسی که تا سال‌ها به عنوان ستاره گیشه‌ از او یاد می‌شد اما با فرصتی که فریدون جیرانی در «خفه‌گی» در اختیارش گذاشت او را در مسیر رسیدن به قله‌ها هدایت کرد، البته تصمیم و تلاش‌های شاکردوست برای تغییر جهت دادن به دنیای بازیگری‌اش نیز غیرقابل انکار است. او پس از «خفه‌گی» بار دیگر با فرصت طلایی و استثنایی که نرگس آبیار در «شبی که ماه کامل شد» در اختیارش قرار داد توانست خود را تثبت کند و امروز به مدد اعتماد به دست آمده یک بار دیگر یک نقش طلایی را با بازی قابل تامل و حساب شده‌اش در کارنامه بازیگری‌اش ثبت و جایگاهش را بیش از پیش محکم کرد. حالا دیگر شاکردوست بازیگری است که به راحتی می‌توان رویش حساب کرد و کارهای سخت به او سپرد و انتظار نتیجه‌ای عالی داشت.

هوتن شکیبا پارتنر او نیز با بازی حساب شده و تیزهوشانه‌اش در این فیلم کمک بزرگی به برقراری این توازن و درخشش دو نفره کرده است و هردو در کنار هم به فیلم آبیار رنگ و بوی دیگری داده‌اند. گرچه از بازی خوب گیتی معینی و گلاره عباسی هم نباید به سادگی گذر کرد.

فیلمبرداری حساب شده سامان لطفیان در ترکیب با ریتم موسیقی کشش را تا انتهای فیلم حفظ می‌کند. امتیاز «ابلق» در تصویر جزییات درست و صورت مسئله است. به گفته آبیار، قرار نیست او راهکاری ارائه کند، فقط طرح موضوع کرده و نتیجه را به مخاطبش می‌سپارد که انتخابش در چنین لحظاتی چه باشد.

فیلم دیگر «تک تیرانداز» ساخته علی غفاری و به تهیه کنندگی ابراهیم اصغری محصول بنیاد فرهنگی روایت فتح بود. یک سوژه ناب و فوق العاده برای خلق یک قهرمان بر پرده سینما. قهرمانی که برای به تصویر کشیدنش نیازی به اغراق و دست آویختن به تخیل نیست. شهید عبدالرسول زرین، بهترین تک‌تیرانداز دوران دفاع مقدس است که بنا به آنچه در تیتراژ پایانی فیلم آمده، این شهید بهترین و ماهرترین تک تیراندازه جنگ‌های معاصر دنیاست.

تک تیراندازی که  کابوسی مرگبار برای افسران و فرماندهان ارتش بعث شده است و صدام شخصاً برای سر او جایزه تعیین می‌کند. مزدوران و زبده ترین نیروهای ارتش بعث عازم ماموریت می‌شوند تا دستور رسمی صدام عملی شود. چه فرصتی بهتر از این! آن هم برای سینمای دفاع مقدس که بیشترین انتقادات به آن جای خالی قهرمانان جنگ است.

اما «تک تیرانداز» در حد یک سوژه جذاب باقی می‌ماند. فارغ از جلوه‌های ویژه و فیلمبرداری که تا حدودی به رسالتش وفادار بوده اما کلیت فیلم در قد و قامت یک قهرمان یکه تاز و استثنایی نیست. برای چنین سوژه درخشانی باید سینما را به معنای واقعی به میدان آورد. موسیقی حماسی، بازیگر کاریزماتیک، پلان‌های جان دار و فاصله گرفتن از همان خط مقدم وخاکریزهایی که در تمام فیلم‌های دهه‌های اخیر دیده شده است.

«تک تیرانداز» فیلم شریفی است با یک سوژه ناب و یک پرداخت متوسط که اگر سینما را با تمام مولفه‌های کارآمد و جذابش به کار می‌گرفت می‌توانست یک اثر ماندگار در سینمای دفاع مقدس باشد.

انتهای پیام/